Dat noemen ze nog eens goed van de grond gaan!

Ik ben eigenlijk nog iets heel belangrijks vergeten met jullie!
Ik ben van de grond gegaan!

Jaja, je leest het goed! Van de grond gegaan, de volle 216 meter!
Geen paniek, ik hing veilig vast aan een elastiekje :)

just an ordinary 2 weeks in plett

Hallo lieve schatjes van me.

Ziehier weer het begin van een nieuw blogbericht.
Het is weer een eindje geleden.
Ik heb dus weer heel wat te vertellen, over zwemmen met zeehonden bijvoorbeeld.
Vorige week vrijdag zijn we met z'n vijfjes naar het Seal swimming gegaan.
Allemaal in ons ultra sexy, nauw aansluitend en alles behalve flatterende wetsuit.
Alhoewel het een warme dag was, toch was het water maar ijsblokjestemperatuur. Dus lang leve de wetsuit!

De zeehondjes waren heel schattige beestjes die heel graag hun tanden lieten zien. Volgens mij vonden ze het water ook een beetje te koud, waardoor ze graag hun tandjes zetten in alles wat bewoog en warm was. Zwemvliezen, voeten, benen en tenen. Met als gevolg dat iemand van ons groepje slachtoffer werd van de laffe moordpoging door mister zeehond. Het gevolg, een gat in het been.
Gelukkige zorgt de Afrikaanse zon ervoor dat alle wonden snel genezen zijn, waardoor we zondag dus lekker naar het game reserve konden gaan.

Een game reserve is een natuurpark waar je alle toffe beestjes kan spotten zonder een kooi er rond zoals in de zoo van Antwerpen.
Het was heel leuk om nog eens een babbeltje te maken met vriendjes de struisvogel, de giraffen, de leeuwen, de neushoorns en nijlpaarden. Heel gezellig allemaal!

Vrijdag was het Sara haar vertrek, na 7 weken is het hier plots wel heel stil in huis. We zijn nog maar met 4, gelukkig was er veel bezoek om toch nog een beetje kabaal te maken.

Dit weekend hadden we even genoeg van al die beesten en gingen we dus maar bootje varen op keurboomsrivier.
Ik heb blijkbaar een verborgen talent om bootjes te besturen, aan de volle 5 km per uur. Je had ons moeten zien vliegen. We waren zo snel dat we de zandbank niet hadden gezien en er te pletter in vastgereden waren. Maar team vrouwenboot wist dat snel op te lossen, gelukkig maar. Anders gingen we daar schoon gestaan hebben.

Voila,
Just an ordinary 2 weeks in plett!

Drukkies, jullie liefste negerin
Talitha :)

mama en papa op bezoek.

Vorige week waren de oudjes op bezoek. Olé! En ze hadden het slechte weer meegebracht, 4 dagen regen.
Met een valies vol kaartjes, briefjes, geschenkjes en Belgische producten. (waarvoor dank!)
Ik heb hen eens het echte Afrika laten zien, van de township naar de prachtige bergen en alles ertussen in.
De missie was om hen te laten zien hoe sommige mensen hier leven en toch zo gelukkig zijn met het weinige beetje dat ze hebben.
En dat heb ik dan ook gedaan. Ik nam ze mee naar Patricia, die jullie al kennen uit mijn vorige blogbericht.
En terwijl papa aan het helpen met klussen was, nam ik met mama een korte townshiptour.
Er waren momenten waarop ze waarschijnlijk dacht, nu worden we ofwel aangevallen, ofwel beroofd ofwel vermoord.
Maar niets was minder waar, mensen waren zo lief, zo vriendelijk en heel leuk om mee te praten.
Mochten de oudjes alleen door de township gelopen hebben, ze deden in hun broek.

Ik heb ze laten zien wat er anders is dan het beeld van de krottenwijken dat ze van op tv kennen. Mensen hebben niets, of amper iets. Maar ze zijn gelukkig, velen doen heel hard hun best om toch rond te komen, om hun kinderen alles te geven wat ze kunnen betalen, mensen die heel hard werken.  Niet allemaal natuurlijk, maar ook niet iedere belg eet graag chocolade. Zodus.

Voor mij is de missie dus geslaagd.

We hebben natuurlijk ook de toerist uitgehangen, we zijn naar monkeyland geweest, naar birds of eden. We zijn vaak lekker gaan eten, ik heb ze laten kennismaken met de echte afrikaanse braai en ik heb me goed laten verwennen.

Nu zijn ze veilig terug naar huis vertrokken.
En heb ik weer een dosis bemoedering en bevadering gekregen om de komende 2 maanden door te komen.

Tot de volgende!
( ps volgende blogbericht gaat over een safari en zwemmen met zeehonden die in u benen bijten)

Uit het leven gegrepen, een bericht zonder einde! :)

Hallo allemaal

Phuf, eindelijk nog eens tijd om te bloggen. Het was efkes heel erg druk hier in het Afrikaanse.

Zoals jullie allemaal wel weten (als jullie mij een beetje volgen op blog en fb tenminste) was het vorige week feestweek. Born in Africa bestond maar liefst 10 jaar. En 10 jaar hard werken dat verdient natuurlijk een feestje. Maar 1 dag was niet genoeg, feesten doen ze hier liever een paar dagen lang. Vandaar, 4 dagen feest! Olé!

De eerste dag gingen we op bezoek met alle peetouders naar de crags, een van de townships waarin we werken. Maar liefst 47 Belgen en Nederlanders waren speciaal komen overvliegen voor onze festiviteiten. Als dat geen trouwe fans zijn? Natuurlijk kregen ze ook de mogelijkheid om hun petekindje(s) te bezoeken.

De tweede dag gingen we op bezoek in Kranshoek, de township waar ik werk. Na een schowtje in de school en een hapje en een drankje bij een Zuid Afrikaanse belg gingen we weer op bezoek bij enkele kindjes. Peetouders kwamen aanlopen met geschenken, kaartjes en fotoapparaten. Het plechtige moment van de (her)ontmoeting met hun petekindje. Dit zorgede natuurlijk voor ontroerende taferelen. Een korte schets van het verhaal van een Vlaamse godmother, die een valies vol geschenkjes en kleertjes mee had voor haar meterkindje en het broertje ervan. De echte mama van het meisje, was zo gelukkig, zo dankbaar en weende tranen met tuiten. Gevolg: alle vrouwen die mee waren, zorgen meteen voor een lokale overstroming in Kranshoek. Emotionele gevallen, amai! (Jeja, ik stond natuurlijk ook mee te janken, gelijk een echte vrouw!) Vaak vroeg ik me al af of de echte ouders dat wel altijd even fijn vinden, dat er ‘rijke blanke’ hun kind geven wat ze zelf vaak niet kunnen betalen. Dit is dus het antwoord, ouders zijn zo dankbaar dat hun kind een kans krijgt. Dat een kind vertrouwen krijgt en een financieel duwtje in de rug. De kinderen krijgen namelijk een grote voorsprong om uit de vicieuze cirkel van armoede te geraken.

De derde dag gingen we op bezoek bij de fomosa school. Een schooltje waar we een klasje voor kinderen met speciale noden hebben bezocht. Iets vrij uniek in Afrika denk ik wel. Leigh, de leerkracht van het klasje, was een heel erg enthousiaste en geweldige leerkracht die er alles aan deed om zijn kinderen zo goed mogelijk dingen bij te leren. En mensen die ooit nader kennis hebben gemaakt met iemand met autisme, weten dat dit niet altijd even gemakkelijk is. Maar tijdens het bezoek met de peetouders aan de klas, heeft Leigh meer dan duidelijk bewezen, dat hij het onderste uit de kan haalt om zijn kindjes een kans te geven. En het mag gezegd worden, het waren beleefde, nette en schatjes van kinderen. Met BIA steunen we dit klasje ook met schenkingen die we op de rekening krijgen. Anders blijven deze kinderen steken in het gewone onderwijs, waarbij ze achterop hinken en dus geen individuele aandacht genoeg krijgen in een klas van gemiddeld 35 kinderen. In de fomosa klas die wij hebben bezocht, zitten 15 kindjes. Er zijn helaas lange wachtlijsten voor de klasjes. De vraag is namelijk groter dan het aanbod. Zoals bij vele dingen in het leven.

Donderdag en laatste dag van de feestweek . The big day. We hebben een stoet gemaakt van een 400 tal kinderen, peetouders, vrijwilligers, medewerkers, supporters en sympatisanten. Met deze hele groep, gekleed in een felgroene t-shirt of polo met het BIA logo erop, wandelden we door de hoofdstraat in plettenberg. We hebben fille veroorzaakt tot aan de autosnelweg. Dus ze zullen het geweten hebben! Hihih! Dus mensen die nog nooit van Born in Africa gehoord hebben, kom van jullie steen af, want waar ik aan mag meewerken is een mirakel. Na enkele maanden kennis te hebben gemaakt met de organisatie kan ik zeggen. Born in Africa zijn helden. En om het met een van mijn veelgezegde uitspraak te zeggen: ZE VERDIENEN EEN STAMBEELD! 

Wat ik hierboven nog niet heb vermeld heb, is dat we maandag ook een crèche hebben bezocht. De crèche van Patricia. Ik roep jullie hier nog even tot de aandacht, want hier volgt het verhaal van Patricia. Patricia is een knappe gekleurde vrouw van 39 jaar, die met hart en ziel een crèche openhoudt. Leuk, fijn denken jullie nu, maar er is meer… Patricia doet dit in haar woonkamer van haar kleine houten huisje van 17 m² in de township van The Crags. Dagelijks zijn er maar liefst 40 kinderen in haar crèche. Geloof mij, dat zijn er een hele hoop. Al die kindjes liggen op 3 matrasjes te slapen, vijf met het hoofdje links, vijf met hun hoofdje rechts. De kostprijs van 1 maand in de crèche opgevangen te worden is 100 Rand (10 Euro). Jammer genoeg betalen de ouders niet elke maand. Velen spenderen liever hun geld aan drank of drugs dan aan een veilige plek voor kinderen. Patricia doet het gelukkig niet alleen, ze heeft 2 assistenten die haar bijstaan. De twee assistenten worden elk 800 rand per maand betaald. Helaas kan Patricia hen niet altijd betalen. Soms moet ze vragen aan 1 van de 2 om een paar weken thuis te blijven. Want als ouders niet betalen krijgt zij natuurlijk geen centjes genoeg binnen om hen te betalen. Dat wil zeggen dat er minimum 16 ouders moeten betalen als zij haar personeel een hele maand loon wil geven. En dat gebeurt niet altijd, soms zijn er maanden dat er maar 5 ouders betalen, soms 12, soms 20. Het is een beetje al te zien. Als we nu een snelle rekensom maken, kan je merken dat Patricia niet altijd genoeg centjes heeft om de kinderen van 1 warme maaltijd per dag te voorzien. De allerkleinsten krijgen melk, gesponsord van Nederlanders via Born in Africa. Maar de grotere kinderen blijven dus vaak op hun honger zitten, letterlijk. Patricia doet dus een job met hart en ziel. Een job waar ze maandelijks geen cent aan overhoudt. Want zelfs als de ouders niet betalen, dan nog mogen de kinderen blijven komen. Want als ze niet in de crèche zijn, wat zijn ze dan aan het doen? Dan lopen ze alleen op straat rond in hun township, komen ze met mensen met slechte bedoelingen in aanraking en zijn ze vaak een vogel voor de kat. Patricia heeft liever zelf geen enkele cent over op het einde van de maand dan deze kinderen aan hun lot over te laten. Vaak moet ze zelf het eten uit haar mond sparen, of gaan bedelen bij haar moeder om op het einde van de maand haar zelf en haar kindje van eten te voorzien. Een vereniging zonder winstoogmerk, zo heet dat in economische termen, of beter, een faillissement. En zeg nu zelf, gaat iemand van jullie werken als ze er op het einde van de maand geen rotte cent aan overhouden? Gaan jullie werken gewoon omdat je een leuke job hebt? Of gaan jullie werken voor het geld dat op het einde van de maand op jullie rekening staat? Ik denk dat het een vraag is waar jullie allemaal het antwoord al op weten. Patricia werkt omdat ze kinderen een toekomst wil geven, ook al heeft ze daardoor zelf amper een menselijk leven.

Na dit verhaal zijn wij met Born in Africa in actie geschoten. Een van de vrijwilligers, Tessy, heeft een benefiet georganiseerd met een opbrengst van 1800 Euro. Een groot deel van dit geld is geïnvesteerd in de crèche van Patricia. Er stond al een half afgewerkte extra ruimte naast de crèche, maar die was onafgewerkt, want het geld was op. Daarom zijn enkele handige mannen en werkmensen in actie geschoten (jeja, ook ons papa) om de crèche een extra ruimte te geven. Tessy heeft met de centjes al het materiaal en de lokale arbeiders betaald. Ze zijn ook gaan shoppen, schoentjes, sokjes, kleertjes, speelgoed, nieuwe matrassen, papflesjes, denkentjes, noem maar op. Allemaal voor de kindjes van Patricia. Ikzelf maak ook deel uit van een project voor Patricia. Samen met Chantal, de voorzitter van BIA Nederland zoeken we in België en in Nederland 25 mensen, gezinnen, vrienden, koppels die maandelijks 10 Euro willen storten voor ons project ‘Tessy’s room’. We willen de kinderen in de crèche een betere toekomst geven en we willen dat Patricia haar job nog jaren kan doen en niet tot ze ‘failliet’ gaat. Mocht je hierin interesse hebben, mag je zeker contact met mij opnemen. Alles gebeurt via Born in Africa, alles wordt opgevolgd door Born in Africa. Vanaf ik terug in België ben, ga ik me volledig met deze actie bezighouden. Mensen die interesse hebben, maar die nog een duwtje in de rug nodig hebben, ik kom gerust eens langs voor een babbel. Organisaties die interesse hebben gekregen in mijn verhaal, ik wil gerust komen spreken. In Juni kunnen jullie dus grootse acties verwachten, want ik ben zo emotioneel betrokken bij dit verhaal, dat het onmogelijk is om als sociaal werker blind te zijn voor dit verhaal.

Bon, dit is een blogbericht zonder einde. Een heel lang verhaal. Hopelijk heb ik jullie tot op het einde kunnen boeien. Ik hou het meestal luchtig en amusant, maar er zijn momenten in het leven dat je even serieus moet zijn, zelfs ik moet soms eens serieus zijn. En dit was zo’n moment en ik ben blij dat ik mijn verhaal kon delen. En ik hoop dat Patricia net als mijn hart, ook een beetje jullie hart heeft gestolen. Want sommige mensen verdienen een stambeeld. Niet alleen Born in Africa verdient er eentje, maar ook Tessy die centjes investeerde in de crèche, ook Chantal van BIA Nederland die dit project uit de grond heeft gestampt en natuurlijk Patricia die een gouden hart heeft om kinderen een betere toekomst te geven. 

Toedeloeeee